Begin 2017 ontstond het plan om met vrienden/familie een uitdaging aan te gaan in de bergen van Engeland, Schotland en Wales. Serieuze bergbeleving op het niveau van een beginnende bergwandelaar was het idee. Fysieke fitheid, motivatie, bergschoenen, een regenjack en een rugzak zouden voldoende moeten zijn om mee te kunnen. Toen de laatste week van mei aanbrak, stapten we met z’n vieren op het vliegtuig naar Bristol
De 3-peak challenge is in Engelse begrippen een tocht waarbij de 3 hoogste toppen van respectievelijk Wales, Engeland en Schotland beklommen worden in 24 uur. Gejaagdheid is alleen zonde als je ook van de natuur waar je doorheen reist wilt kunnen genieten. Beleving betekent onderdompeling: buiten zijn, voelen wat je lichaam aan zuurstof nodig heeft voor de inspanning en je zintuigen openzetten voor de omgeving. Leven!
Onze challenge zou 9 dagen duren: 2 reisdagen heen en terug, 1 rustdag en 6 loopdagen, waarbij we 6 bergtoppen wilden beklimmen. Elke dag 1. De bergtoppen moesten tot de hoogste en meest aansprekende van Wales, Engeland en Schotland behoren. Na enige verdieping was er een selectie die perfect leek voor zo’n ervaring
- Pen-Y-Fan (886m), Brecon Beacons
- Snowdon (1085m), Snowdonia
- Scafell Pike (978m), Lake District
- Helvellyn (950m), Lake District
- Ben MacDui (1309m), Cairngorms
- Ben Nevis (1345m), West-Highlands
Altijd al heb ik na het lezen van jeugdboeken de Pen-Y-Fan (886m) op gewild, de trainingsberg van de Britse Special Air Service (SAS) in de Brecon Beacons, Zuid-Wales. Toen we aankwamen was het fris en verlaten in het gebied. De kennismaking met Engeland, koken in de miezer tussen de schapenkeutels, kon niet beter
De tocht op de eerste dag was de Brecon Beacons Horseshoe Ridgewalk. Een mooie lange geleidelijke inlooptocht dat door glooiende heuvels omhoog cirkelde naar de top van de Pen-Y-Fan, de hoogste top in het gebied. Op hoogte waaide het zo stevig dat we bijna van de route werden geblazen. Voor de beginnende wandelaars waren de eerste significante hoogteverschillen een flinke mentale uitdaging. Door de flarden mist, werden af en toe steiltes rondom ons zichtbaar en op de top was er vrij zicht, een panorama over de deken van groen-bruine bergruggen, met hier en daar een topje als baken
Na de druilerige start in Zuid-Wales vertrokken we richting Snowdon (1085m), die in de officiële 3-peak challenge staat. Hoewel we er volgens Google Maps met de draak in een half uur naartoe konden vliegen, bleek dit een fabeltje en werd het een urenlange autorit over de A470, een provinciale weg. In Wales liggen geen snelwegen. Maar hoe dieper we Snowdonia inreden, hoe mooier het werd. Het was er weelderig en wild. Vlakbij de berg kampeerden we op een mooie boscamping vol eekhoorns
De volgende dag was de lucht nog aan het herstellen van het lage drukgebied dat hier enkele weken had huisgehouden, maar de atmosfeer werd rustiger en de vooruitzichten waren gunstig. Het leek vandaag veilig genoeg om de afgelegen en nauwelijks belopen South Ridge op te gaan, beginnend bij nederzetting Rhyd-Ddu. Dat was een perfect keuze. Het werd een woeste winderige eenzame tocht over een mooie brede graat die steeds spitser toeliep en waarbij we een enkeling tegenkwamen. Boven bij het toprestaurant en op de afdaling aan de andere kant, bleek het een drukte van jewelste, er kwam zelfs een treintje boven. Ik was blij dat we de berg ook van de rustige zijde hadden meegemaakt
Na inloopdagen in Wales, wilden we verder de hoogte in. We reden naar het Lake District, waar de twee hoogste toppen van Engeland liggen, Scafell Pike (978m) en Helvellyn (950m). Op op een waanzinnige camping, op een heuvel bij Keswick, met 360 graden rondom ons uitzicht op de hoogste ketens van het fameuze en Lake District, sloegen we ons kamp op. Het weer was nu aan het opknappen. Zon en warmte werden voelbaar. Door de hogere ligging, was er hier ook een prettig briesje, waardoor we geen last hadden van muggen en perfect konden barbecuen
We waren vandaag met z’n zessen. Twee nieuwe wandelaars hadden zich bij ons gevoegd. Scafell Pike was aan de beurt. Technisch gezien de lastigste berg. Qua route was het ook een hele afwisselende, want veel omhoog lopen over slingerende modderpaadjes bezaaid met puin en ongedefinieerd terrein met puisten, heuveltjes en rotspartijen. Door de mist zagen we helaas niet veel van de wand waar we door traverseerden. Het bleek gelukkig ook geen belemmering om probleemloos de route naar de top te vinden. We haalden nog typische figuren op sportschoenen in. Ja, ze zijn er nog
Omdat er boven weinig te zien was, begonnen we al snel weer af te dalen. In de afdaling misten we door de snelheid meteen een afslag. Hierdoor kwamen we te laag uit, zodanig dat teruglopen niet aanlokkelijk was. We kozen voor een afdaling in het naastgelegen dal. Een risico, omdat niet goed in te schatten was hoe lang dit ging duren. Het werd dus ook een warme lange namiddag, waar geen einde aan leek te komen. Kilometers ging het door. In het begin was het nog even zoeken, maar lager konden we gelukkig over goede paden doorstampen. Het stampen werd vermoeiend. Lange gesprekken verstomden, lachende gezichten vervaagden. Tongen werden droog. Eten raakte op. Het was doorgaan met het verstand op nul en de blik op oneindig
Gelukkig was de omgeving prachtig, kwamen we na het hete onbegroeide stroomdal en de uitgestrekte weiden, op den duur door koele bossages en langs oude boerderijen. Een uur nadat alles op wat en we wilden opgeven, kwam gelukkig de hoofdweg in zicht. De snelsten konden een lift pakken naar het dal waar de auto’s stonden en een half uur later deden we ons bij de camping tegoed aan een welverdiende pint en fish & chips
Nu iedereen dit overleefd had, was Helvellyn de dag erna een peuleschil. Hiervoor was een halve dag ingecalculeerd, zodat we ’s middags de lange rit naar Schotland konden maken. Het werd nu echt warm en helder buiten. De klim naar de top begonnen we dus rustig, maar al snel gutste bij iedereen het zweet van de gezichten. Omdat de route vanuit het Zuiden zo direct was, ging het snel en stonden we in 2,5 uur op de top
Hier konden we mooi kijken in de richting van de uitlopers, lange scherpe graten die richting het achterland liepen. Mooi voor een volgende keer. Ook mooi om gewoon te zien en ervan te genieten. Voor vandaag was er weer genoeg geklommen. Terwijl we foto’s stonden te maken op de top kregen we nog een cadeau. Een rondcirkelende steenarend besloot nog een ererondje te vliegen langs de groep
Tot slot zouden we in Schotland de hoogste berg in de Cairngorms beklimmen, Ben MacDui (1309m), en de hoogste in de hele UK, Ben Nevis (1345m). Na een lange autorit kwamen we aan bij Glenmore, een grote toeristische camping in de bossen en bij een meer, aan de voet van de Cairngorms. Hier voegden zich nog 5 wandelaars bij de groep, waardoor we met z’n elven waren voor de laatste dagen. Met perfect weer begonnen we op vrijdag aan de Ben MacDui. Aan de voet van de berg las iemand voor uit Nan Sheperd’s The Living Mountain waarin een vrouw schrijft over haar liefdesrelatie met deze bergen. Het werd een zonnige winderige dag, waarin we de Ben MacDui en de nabijgelegen top van de Cairngorm (1245m) beklommen, onderweg nog een sneeuwveld overstaken en even later ook een zeldzame Alpensneeuwhoen zagen
Op de laatste dag was onweer voorspeld. Toch reden we ’s ochtends vroeg naar de Ben Nevis. Op goed geluk. Daar aangekomen was het weerbericht verbeterd. Om half tien begonnen we dus nog aan de klim naar de top. Deze berg was een bucketlist item, maar het was echt vrij ontgoochelend. Brede paden, veel toeristen, file etc. En dat vier uur lang omhoog bikkelen. Maar toen we ’s avonds op de camping stonden en ik omhoog keek. Vulde de berg het hele dal. In het donker kwamen nog lampjes naar beneden. Het was een indrukwekkend gezicht. Dit was toch echt wel de hoogste berg in de UK
PRAKTISCH
Een op maat gemaakte reis met vrienden en familie. In totaal beklommen we 7 toppen, in 6 dagen, in 5 verschillende nationale parken, met tussendoor kamperen en 1200 km rijden. Schitterend, maar alles moet meezitten en dan nog is het eigenlijk teveel voor een week. Het omvat 4 autoritten van 2-5 uur. Zeker voor de nieuwere lopers bleek het een pittige uitdaging voor een vakantieweek. We vlogen op Bristol en huurden daar een auto. Vervolgens reden we langs de volgende plekken waar we kampeerden: Merthyr Tydfill in Zuid-Wales, Beddgelert in Snowdonia, Keswick in de Lake District, Glenmore in de Cairngorms en Fort-William in de West-Highlands
ACCOMMODATIES
Kamperen bij Parkwood Outdoors Dolygaer campsite, Beddgelert forest campsite, Castlerigg farm camping, Glenmore campsite, Glen Nevis camping park
KAARTEN
OS Explorer 12 | Brecon Beacons National Park | 1:25.000
OS Explorer 17 | Snowdon/Yr Wyddfa | 1:25.000
OS Explorer 5 | The English Lakes North East | 1:25.000
OS Explorer 6 | The English Lakes South West | 1:25.000
OS Landranger 36 | Grantown, Aviemore and Cairngorm Mountains | 1:50.000
OS Landranger 41 | Ben Nevis, Fort William & Glen Coe | 1:50.000
Op Hoogte 