Ray Mears maakte er een documentaire over, ‘De Real Heroes of Telemark’. Het gaat over een groepje commando’s die tijdens WOII een energiecentrale opblazen waar V2 raketten worden gemaakt. De achtergrond van het verhaal wordt gevormd door de barre winterse omstandigheden op het Hardangerplateau, een hoogvlakte in Noorwegen. In 2009 steken we deze vlakte over op sneeuwschoenen
Bij Rjukan laten we ons door een kabelbaan het plateau optakelen. Het lijkt alsof er nog niet veel sneeuw ligt, maar op het plateau blijkt dat toch wel het geval. Boven brengen we onze uitrusting in orde en beginnen we aan de eerste etappe. We lopen richting een Kalhovd, een onbemande hut, waar we hebben gepland te overnachten
Bij aankomst ’s avonds blijkt dat het binnen krap is, maar we passen er in. Er wordt sneeuw gesmolten voor een stevig diner en we genieten van de aankomst in deze sneeuwwereld en de warmte van de kachel
De volgende dag zijn we helemaal weg van de infrastructuur. Hier lopen geen mensen meer voor een aardige wandeling, dit is niemandsland. De wijdsheid is prachtig. Nu beginnen we ook te snappen waarom Groenlandreizigers op deze vlakte trainen. De wind is stevig en er is bijna nergens bescherming tegen de elementen
Aan het einde van de dag komen we aan in Marbu. Een grote hut met alle faciliteiten. Hier eten we mee en kunnen we ’s ochtends voor vertrek de thermosflessen vullen met thee, chocolademelk of Solbeartoddy, warme Noorse zwarte bessenlimondade
Vandaag waait het echter zo hard, dat we buiten bij het aantrekken van de sneeuwschoenen meteen maar weer terug naar binnen gaan om te overleggen. We besluiten toch op pad te gaan en de hele dag in een stuk door te lopen in een lag tempo, met alle uitrusting aan als bescherming tegen wind en sneeuw. Als we weer naar buiten stappen, nu helemaal ingepakt, vliegt er meteen een warme handschoen de witte wereld in. Het slachtoffer probeert er op sneeuwschoenen nog achteraan te gaan maar deze poging eindigt enkele meters verder in de diepe sneeuw. Weg handschoen. We improviseren er een van een sok met een plastic zak erover heen en gaan op pad
Onderweg komen we surrealistische, maar mooie taferelen tegen
De volgende dag blijven we op onze plek, omdat iemand zich niet goed genoeg voelt om te vertrekken. Voor de anderen is het een herstelmoment en er wordt toch nog flink gewandeld, zonder rugzakken en in de middagzon wordt een iglo gegraven
De volgende dag gaat het verder naar Kreakkja
We komen skiers tegen die aan het trainen zijn met kites
Van Kreakkja naar Finse, het eindpunt van deze week
Nog even omkijken. Een eindeloos helder uitzicht over de Hardangervidda. En dan zijn we er. In Finsehytta is het goed vertoeven. Omdat hier een treinstation is, komen er veel mensen. Kiters, bergwandelaars. Sommige mensen vragen naar onze sneeuwschoenen. Dat zien ze hier niet vaak. Iedereen in het Noorden reist ’s winters op skies
Met sneeuw en slecht zicht stappen we volgende dag op de trein. Eerst nog even een dagje skien in Geilo en dan door naar Stockholm en Nederland
PRAKTISCH
Deze 9-daagse reis begeleidde ik voor http://www.springreizen.nl. Aanreis per trein via Stockholm en Rjukan. Vanaf daar met de Krossobanen het plateau op. Omhoog lopen kan ook. Terugreis per trein vanaf Finse. Bij tussenstation Geilo ligt nog een klein skigebied
ACCOMODATIE
De Norske Turisforeningen (DNT) hutten: Helberghytta, Kalhovd, Marbu, Rauhelleren, Heinseter, Kraekkja, Finsehytta. Deels onbemande hutten met stapelbedden, dekens en een kachel om op te koken. Soms is een eenvoudige voorraadkast aanwezig. Koken doe je door sneeuw te smelten op de kachel. Toegang tot de hutten kan je krijgen door lid te worden van de DNT en een sleutel op te halen bij het DNT-kantoor in Nederland. Ook enkele private, volledige bemande hutten met goed eten en warme douches
KAARTEN
Nordeca Turkart 2556 Hardangervidda | 1:100.000
Een GPS is daarbij sterk aan te raden. De kaartschaal is erg grof en daarbij kunnen de weersomstandigheden het lopen bijna onmogelijk maken. Een GPS is dan het enige instrument waarmee je op koers kan blijven
